ارزیابی قابلیت اطمینان در شبکه های توزیع به روش منطق فازی

قابلیت اطمینان یک عامل ضروری در ارتباط با کیفیت برقرسانی می باشد. از عوامل اصلی مورد استفاده جهت قضاوت در مورد قابلیت اطمینان برقرسانی به مشترکین، تناوب قطعی ها و دوره زمانی هر قطعی، می باشند. این عوامل به متغیرهایی همانند قابلیت اطمینان هر یک از تجهیزات، طول مدار و بارگذاری آن، پیکربندی شبکه، اتوماسیون توزیع، پروفیل بار و ظرفیت انتقال قابل دسترس، وابسته می باشند. اطلاعات آماری ضروری جهت تعیین نرخ خرابی های متوسط هر جزء و زمان تعمیر آن، معمولاَ بر پایه داده های جمع آوری شده و میانگین گرفته شده در طی چند سال است. این امر نیازمند سیستم ثبت خطای کارآمدی می باشد تا لیستی از مواردی همچون زمان و محل خرابی، دلیل احتمالی خرابی، طول عمر آن جزء، خرابی های قبلی آن جزء و تاثیر عوامل خارجی از قبیل آب و هوا، عملکرد اشخاص ثالث همانند کارکنان شرکت برق، مردم عادی، حیوانات و پرندگان را تهیه نماید. اما یکی از مشکلات اساسی در مطالعات قابلیت اطمینان سیستم های توزیع، در دسترس نبودن آمار کافی می باشد. بنابراین، تخمین پارامترهای ورودی قابلیت اطمینان بر پایه اطلاعات در دسترس، تخمینی غیر واقعی خواهد بود. این عدم دقت در تخمین پارامترهای ورودی، منجر به محاسبه غیر قطعی و غیر واقعی از شاخصهای قابلیت اطمینان می شود. منطق فازی یک روش معمول جهت در نظرگرفتن این عدم قطعیت ها در پارامترهای مهندسی می باشد. در این پایان نامه، با شناسایی عوامل تاثیرگذار بر شاخصهای قابلیت اطمینان شبکه توزیع، با تعریف توابع عضویت ورودی و خروجی برای این عوامل، با استفاده از منطق فازی و نیز استفاده از اعداد فازی، در شرایط با ورودی های مختلف برای توابع عضویت ورودی، شاخصهای قابلیت اطمینان یک شبکه توزیع محاسبه میشوند و سرانجام، عدم قطعیت در نظرات بهره برداران مختلف برای ایجاد توابع عضویت، مورد بررسی قرار می گیرد.